O książce: 1989 / Od W styczniu 1864 r. zaczęto publikować powieść Leskowa „Nigdzie”, co całkowicie podważyło reputację pisarza w kręgach lewicowych. Współcześni postrzegali powieść jako oszczerstwo wobec „młodego pokolenia”, chociaż oprócz „szalonych kundli” nihilizmu pisarz przedstawił także młodych ludzi szczerze oddanych socjalizmowi, umieszczając ich w gronie najlepszych bohaterów powieści ( głównie zwolennicy stopniowej reformy kraju). Główna idea Leskowa – daremność rewolucji w Rosji i niebezpieczeństwo nieuzasadnionych ofiar społecznych – spowodowała odrzucenie powieści w latach sześćdziesiątych XIX wieku. Leskowa uznano za „szpiega”, który na rozkaz III Oddziału napisał „Nigdzie”. Tak gwałtowną reakcję tłumaczono także jawnym pamfletem powieści: Leskow rysował rozpoznawalne karykatury znanych pisarzy i rewolucjonistów, jednak teraz, porównując „Nigdzie” z późniejszymi antynihilistycznymi powieściami zarówno samego Leskowa, jak i innych pisarzy. Trudno zrozumieć skalę oburzenia, jakie wywołał. „Nowhere” nie jest dziełem wyłącznie „retrogradacyjnym”. Jeden z głównych bohaterów, Rainer, który otwarcie nazywa się socjalistą, prowadzi agitację polityczną i umiera jako szef polskiego oddziału powstańczego, nie tylko nie podlega cenzurze autora, ale otacza go aura szlachetności. Ta sama aura „prawdziwego” pragnienia nowych fundamentów życia, w przeciwieństwie do pozornej demokracji Beloyartsevów i spółki, otacza bohaterkę powieści, Lizę Bakharevę. W osobie swojego drugiego ulubionego bohatera, doktora Rozanowa, Leskov wyprowadza coś w rodzaju liberalnego zdrowego rozsądku, nienawidzącego skrajności, ale opowiadającego się w nowych żądaniach za wszystkim, co dobre, łącznie z małżeństwami cywilnymi. Wreszcie, w ogólnym znaczeniu i tytule powieści, autor wyraził myśl bardzo pesymistyczną i mało przychylną ruchowi lat 60., ale jednocześnie dość negatywną w stosunku do starego systemu życia: zarówno stary a nowi są bezwartościowi, ludzie tacy jak Rainer i Lisa Bakhareva muszą umrzeć, nie mają dokąd pójść.